oğullar ve rencide ruhlar

onu bunu bilmem. güzel yazar nicki olurmuş. (bkz: alper canıgüz)

çok güzel kitaptı. acayip keyifli ve eğelenceli. okurken çok keyif almıştım.

kadın titizliği çok ince işlenmiştir bu kitapta. güzel kitaptır. okuyun.

kıvrak ve sürükleyici diliyle, beş yaşındaki bir çocuğun içine düştüğü bir hikâyeyi anlatıyor. yaşının avantajlarıyla her yere girip çıkan, hem filozof hem fırlama bir oğlan... hikâyeyi ve 'karakteri' çevreleyen semt hayatı ve mahalle atmosferi de, bizzat karakter kazanıyor anlatıda... polisiye fantastik ve mizahi edebiyatın tatlarını ustaca kaynaştıran, olağanüstü özgün, çok iddialı bir kitap. kitabın arka kapak yazısı...

anlatım diliyle beni gülümseten kitapların başında gelen özellikle 5 yaşındaki çocuğun karşımda böyle konuşuyormuş gibi hissetmeme neden olan alper canıgüz romanı. --- spoiler --- masal? galiba açmıyordu muhabbetim bu kızı. "doğrusu pek masal dinleyecek havada değilim. biraz yürümeyi tercih ederim," diyerek ayağa kalktım. uzanıp elimi tuttu. içimde tuhaf bir sıcaklık hissettim. belki hayat hakkında bu kadar umutsuzluğa kapılmakta aceleci davranmıştım. belki benim de yolumu gözleyen hoş sürprizler vardı. daha birkaç saat önce o elim bir sadistin avuçlarında değil miydi? usulca yerime oturdum yeniden. --- spoiler --- (bkz: alper canıgüz)

"akli çatlaklıklarımızı hislerle sıvıyoruz" (bkz: çocuk insanın atasıdır)

''kimse bir yalan olduğu fikrine inanmak istemez. ama öyledirler. herkes bir yalandır.''

Beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme başlar. Ben Alper Kamu, birkaç ay önce beş yaşına bastım. Doğum günüm yaklaşırken vaktimin büyük kısmını pencerenin önünde, dışardaki insanları izleyerek geçiriyordum. Hızlanarak, yavaşlayarak, türlü sesler çıkararak ve bir yerlere bakarak yaşayıp gidiyorlardı. Bir gün onlardan biri haline geleceğimi düşünmek beni hasta ediyordu. Ne yazık ki bundan kaçış yoktu. Zaman acımasızdı ve ben hızla yaşlanıyordum. Hayatımdaki tek iyi şey artık anaokuluna gitmek zorunda olmayışımdı. Zarardan kâr. Uzun süre annem ile babama anaokulunun bana göre bir yer olmadığını anlatmaya çalışmıştım aslında. Bütün rasyonel dayanaklarıyla. Hiçbir işe yaramamıştı maalesef. İlla ki uykumda kan ter içinde tepinmek, servis minübüsü kapıya geldiğinde küçük çaplı bir sinir krizi geçirmek gibi yöntemlere başvurmam gerekecekti derdimi anlamaları için. Kepazelik. İnsanı kendinden utandırıyorlardı.

geçen yıl okumuştum, fazlasıyla akıcı ve yerinde tespitleri olan zaman zaman yüz güldüren bir kitaptı. yalnız hakikaten elinize aldığınız an bitecek cinsten bir akıcılıkta bu kitap, şaka değil.

Genel olarak çocuklardan hoşlanmayan birisiyim ama bütün 5 yaşındaki veletlerin alper kamu gibi olmasını isterdim. Vazgeçtim ya da istemezdim ürkütücü de olabilirdi emin olamadım. 5 yaşındaki bir çocukta hem çocuk bakış açısını hem de yetişkin bakış açısını görüyorsunuz. Hepimizin farkında olduğu ama bazen dile getiremediği şeyleri bu çocuk dile getiriyor. Yerinde tespitlerle olayları çözüyor. Bir günde bitecek kadar da olaylar kendine çekiyor.

"Bazen de saygıdeğer abilerim ablalarım, dünyası yerle bir olur insanın." diye başlayan bir bölümüne kalbimi bırakmıştım.

bana okurken oya işliyormuşum hissi getiren kitap. tespitleri yerinde ve zaman zaman düşündürücü oldu. ben beğendim, iyi ki behzat ç.’de görüp okumuşum.